.png){kind=small}
Ancak en masum yerin acı çekerse bir şeyler değişebilir...
1863 Amerikan iç savaşı... Güney birliklerinde savaşan ve birbirlerinin hayatını kurtarıp çok yakın dost olan iki asker; Anse Hatfield ile Randall McCoy...
Siperde bekledikleri bir gece Anse, Randall’a artık savaşa dayanamadığını ve evine gideceğini söyleyip firar eder. Randall arkadaşının bu hareketini ihanet sayar ve dostlukları bozulur. Üstelik bir süre sonra Randall esir düşüp hapse atılır ve art arda gelişen olaylar iki aile arasında düşmanlığı başlatır. Kardeşler öldürülür, çocuklar öldürülür, torunlar öldürülür... İntikam ateşi her türlü vahşet ile körüklenir. Öyle ki bu kan davası tarihe "Üzüm Asması Meydan Savaşı" diye bir savaş armağan eder. Bu anlamsız şiddetin içinde en dikkat çeken ise iki ailenin kadınlarının duruşudur. Bu kadınlardan birisi, çocukları, torunları birer birer yitip giden Sally McCoy'dur. Çok büyük acılara katlanıp kendini sağaltarak yaşama devam etmeye çalışan Sally, bu dünyanın hikmetine erişmiş bir "deliliği" yaşamaktadır. Öfkeden yanıp kavrulan Randall McCoy, aklını oynattığını sandığı karısını bir akıl hastanesine göndermek amacıyla uğurlarken, Sally bir anda onu kolundan tutup sarsar ve şu sözleri söyler: "Kalbinin kırılmasına izin vermelisin. Çünkü ancak en masum yerin acı çekerse bir şeyleri değiştirebilirsin"
Okurken fark ettim: bizi üzen bir olay karşısında egomuz devreye girerse savaş, kalbimiz devreye girerse de sanat yapıyoruz.
Ego ile kalp bir arada çalıştığında da o olaydan almamız gereken dersi görüyor ve güçlenerek yolumuza devam ediyoruz.
Güzel bir yazıydı, teşekkürler...
naber